Chapter 8 No.8

Suferante de senpacienco, ?i pasigis la tagon kaj la sekvantan nokton, kaj matene frue ?i alveturis al la stacidomo, kiam ankora? iris nenia vagonaro : timante malfrui, ?i atendis du horojn la tempon de forveturo, - kaj, enirinte fine en la vagonon, ?i sidis kvaza? sur pingloj, ?iuminute elrigardadis tra la fenestro kaj malbenadis la neelporteble malrapidan, la? ?ia opinio, iradon de la vagonaro kaj la ma?iniston kaj la konduktoron kaj entute ?iujn servantojn de fervojo, forgesinte en sia malpacienco, ke ?ia Arturo anka? servas sur fervojo.

Fine la vagonaro haltis, kaj tra la malfermitaj fenestroj de la vagono ?i eka?dis la longe atendatan vokon de la konduktoro ? stacio B., la vagonaro staras dekkvin minutojn! ? Kun eksterordinara viveco, kiun eble envius e? dekkvinjara knabino, ?i elsaltis el la vagono, - kaj ?i tuj ekvidis Arturon, kiu anka? ?in rimarkis kaj jam rapidis al ?i renkonte. Li ?in ?irka?prenis kaj karese kisis.

- Ho, mia kara, fine vi alveturis! li ekkriis ?oje. Sinjorino Anneto de ekscito ne povis e? paroli. ?i a?tomate sin apogis sur la brakon de Arturo, kaj ili eliris sur la veturilejon. Arturo zorge ?in sidigis en malnovan disbatitan veturigistan kale?on, li mem sidi?is kaj delikate ?irka?prenis ?ian dikan rondan talion. Sinjorino Anneto sentis kapturnon de ravo. La maljuna ?evalo uzis ?iujn siajn fortojn, por kontentigi sian tro postulantan mastron, kiu ?iuminute batadis ?iajn malgrasajn flankojn, - ?i svingadis la voston, spirblovadis kaj, balancante la kapon, vane penis kuri pli rapide. La kale?o kun la?ta krakado ruli?adis sur la malbona pavimo kaj fine, la? la montro de Arturo, haltis apud la pordego de malnova ligna dometo. Arturo helpis al sinjorino Anneto elrampi el la kale?o kaj kondukis ?in tra malpura malgranda korteto, plenigita per iaj bareloj, al flankodomo, klarigante al ?i, ke la ?efan parton de la domo oni en tiuj ?i tagoj komencos rebonigi kaj ke, dank' al tiu ?i cirkonstanco, li devas dume ? iel ? loki?i en flanka?o.

- Por mi, diris Arturo, kiel por fra?lo, estas tute egale, kie ajn mi lo?as, - vi do min ne malla?dos. Ili aliris al la pordo, kiu estis fermita. Arturo ekfrapis. La pordon malfermis ia stranga ekzista?o - viro a? virino, tre malfacile estis ekkoni - malpurigita, ?ifona. Li trairis malbonodoran kuirejon kaj eniris en negrandan malaltan ?ambreton kun de?iritaj tapetoj kaj kun ne blankigitaj fornoj; tiu ?i ?ambreto prezentis kredeble la gasto?ambron, ?ar apud la muro inter la fenestroj staris kanapo, kovrita per nigra sen?eligita vakstolo, anta? la kanapo estis ronda tablo kaj apud ?i de unu flanko se?o tute ligna, de la dua flanko - se?o kun leda kuseno; ankora? unu se?o, en kiu mankis unu piedo, staris apud la muro en angulo. Krom tiuj ?i en la tuta ?ambro estis nenia meblo. Sinjorino Anneto kun mirego rigardis ?irka?en.

- Vi ne atendis vidi min en tia malri?egeco? demandis Arturo.

- Malri?eco ne estas malvirto, respondis Anneto.

- Jes, sed ?i estas pli malbona, ol malvirto, kun ?emo diris Arturo : almena? mi plivolus esti ri?a. En la nuna materiala tempo ri?eco estas unu el la plej necesaj kondi?oj de feli?o, ?ar nur ?i donas sendependan situacion, sen kiu tute ne estas ebla vera feli?o.

Sinjorino Anneto singardeme sidi?is sur la kanapon, kaj Arturo eliris, por ordoni tagman?on. Post kelkaj minutoj li revenis kaj sidi?is apud sinjorino Anneto. ?i karese prenis lian manon kaj diris kun sincera partopreno :

- Mi bone prezentas al mi, kiel malfacile estis por vi, mia karulo, post tiu lukso, al kiu vi alkutimis de infaneco, humili?i al via nuna sorto! . . .

- Jes, mia amikino, kun profunda ?emo respondis Arturo : komence estis tre malfacile, sed poste nenio . . . mi alkutimis. Homo estas tia ekzista?o, ke ?ajne ekzistas nenio, al kio li ne povus alkutimi : mi mem tion ?i spertis. Nun mi tiel kunvivi?is kun mia situacio, ke mia tuta pasinta vivo, al mi ?ajnas, estis nur ia mirinda son?a?o, sendita al mi de iu sor?isto.

- Kaj ?u efektive vi neniam beda?ris tiun ?i son?a?on? Kaj la ri?egeco, kiun posedis via patro, ?u efektive vi e? ?in ne beda?ris?

- Anta?e mi neniam pensis pri ri?eco, ?ar ?i ne estis al mi necesa. Sed nun . . . nun estas alia afero . . .

- Kial do nun estas alia afero?

- Arturo pasie ?irka?prenis sinjorinon Anneton kaj komencis senfine ?in kisi.

- Nun, ekkriis li kun fajro, nun mi havas celon en la vivo, celon, kiun mi povas atingi nur ekri?i?inte, - tial mi nepre devas ri?i?i, nepre, nepre! . . .

- Ho, mia kara, rediris sinjorino Anneto, karesante lin : per honesta vivo estas tre malfacile ri?i?i.

- Sed mi volas kaj esperas per honesta vivo tion ?i atingi.

- Ne, mia amiko, tion ?i vi ne povos fari.

- Kaj mi pensas, ke mi povos, almena? la espero min ne forlasas.

- Kion do vi volas entrepreni? demandis sinjorino Anneto multe ekinteresite.

- Mi e? jam entreprenis. Kaj se mi havus kvankam malmulte pli bonajn monajn rimedojn, mia entrepreno sendube havus plenan sukceson.

- Sed kia do estas tiu ?i entrepreno.

- Vidu, mia kara, komencis Arturo : kiel vi jam scias, mi havis tre bonan bienon, kiu estis vendita pro ?uldoj. Tiun ?i bienon a?etis unu mia malproksima parenco, kiu, kiel mi anta? nelonge eksciis, pruntis de mia patro kvindek mil rublojn la? kambioj. Tiujn ?i kambiojn mia patro, ankora? anta? sia forveturo Parizon, sendis por enkasigo al la Moskva Granda Ju?ejo, kiu decidis, ke tiu ?i enkasigo estis komencita tute regule. Sed mia parenco petis mian patron, ke li permesu al li pagi tiun ?i ?uldon post tri jaroj. La patro plenumis lian peton; poste li balda? forveturis el Rusujo kaj kredeble forgesis tiun ?i ?uldon : almena? al mi li nenion parolis pri ?i. Mi eksciis pri tio ?i tute okaze : iu mia bondeziranto sciigis min per anonima letero, ke tiu ?i afero ?is nun ankora? trovi?as en la Moskva Ju?ejo. Kaj jen mi decidis relevi tiun ?i aferon. Sed jam ?e la unuaj pa?oj mi renkontis preska? nevenkeblan baron : mi devas dungi bonan advokaton kaj mi tute ne havas monon . . . Mi volis prunti la necesan sumon, sed al mi oni rifuzis, kaj nun mi estas en tia situacio. . . .

Arturo ne finis sian penson, ?ar lin interrompis sinjorino Anneto, fajre lin ekkisinte.

- Karulo mia, ?i diris : plenumu mian unuan peton!

- Ho, jam anta?e mi donas mian vorton de honoro! rapide respondis Arturo : por vi mi estas preta ?ion fari, - nur ordonu! . . .

- Prenu de mi la necesan sumon da mono! . . . Mi ne estas ri?a, sed mi ?oje, kun plezurego helpos al vi kvankam malmulte . . . kiom vi bezonas?

Arturo ne respondis. Li videble ne atendis tian peton; sed, anta?e doninte vorton, li ?ajne ne sciis, kion li devas respondi.

- Ne, mia bona, mia kara, li diris fine : mi ne povas, mi ne havas la rajton preni de vi monon . . . Vi postulas ion neeblan . . .

- Sed via vorto?

- Pardonu, mia amiko, mi donis ?in en rapideco, mi e? ne povis pensi, ke vi min petos pri tio ?i . . . Ne, ne, mi ne povas, tute ne povas! . . .

- Arturo, amata mia, mia karulo, petegis sinjorino Anneto : se vi min efektive amas, vi ne rifuzos al mi en tiaj bagateloj. Mi ja ne donacas al vi tiun ?i monon, mi ?in pruntas. ?u estas al vi pli agrable kuradi al fremdaj homoj, de kiuj vi facile povas ricevi rifuzon? Kaj fine - ?u povas esti inter ni iaj kalkuloj?! La afero, kiun vi entreprenas, estas ja por mi tiel same interesa kaj grava, kiel anka? por vi mem, - tiu ?i afero estas ja nia komuna . . . Karulo mia, diru, kiom vi bezonas?

Arturo ankora? ?anceli?is, sed post kelka tempo, cedante al ?iaj admonoj kaj petegoj, li diris, ke li bezonas mil rublojn. Sinjorino Anneto kvankam ne atendis a?di pri tia tre granda por ?i sumo, tamen, vidante, ke ?ia Arturo sendube gajnos la aferon, ?i tute ne doma?is la monon, - kontra?e, ?i estis e? ?oja, ke ?i povas helpi al Arturo, kiun ?i havis jam tempon senfine ekami. La tuta tago pasis en viva gaja parolado pri la estonteco, - sed venis la vespero, kaj sinjorino Anneto forveturis en K-n.

En tiu sama semajno Arturo ricevis per la po?to mil rublojn, kaj de ?ojo li e? iom pli, ol ordinare, dibo?is en unu el la B-aj restoracioj kun siaj bonaj kolegoj.